Хитрые воры
африканская притча
Однажды муж и жена, которые были ворами, пошли в лес. Они выискивали, что бы украсть. Муж сказал:
— Сделаем так: я буду красть то, что выращивают женщины, — маниоку, бананы, перец иньям, а ты — скот из загонов, за которым смотрят мужчины. Тогда никто не подумает на нас.
Жена согласилась.
И вот они стали воровать повсюду. Ни одного дня не проходило без кражи. Люди удивлялись:
— Что же это такое?! У нас совершаются кражи, а мы не знаем, кто это делает! Маниока исчезает, бананы исчезают, мясо тоже исчезает.
И вот люди стали искать воров и наконец в чаще леса наткнулись на мужа и жену.
— Вы живёте здесь, в лесу, а не в деревне, так откуда же у вас еда? — спросили их люди.
Они повели воров в деревню, чтобы судить и убить. А в те времена человека, которого подозревали в воровстве, бросали в костёр. Если он погибал, то люди знали, что кражу действительно совершил этот человек. Но эти воры, муж и жена, были очень хитрыми.
Муж сказал:
— Я хитрый человек, муж Нзеки, я завтра вернусь домой.
И жена ответила ему:
— Я Нзека Екила, жена хитреца, я завтра вернусь домой.
Тут мужа и жену бросили в костёр.
— Я не воровал скот из ваших загонов — закричал муж, и пламя пощадило его, так как действительно скот воровал не он, а его жена.
Жена вора закричала:
— И я не воровала бананы, маниоку, иньям!
И она тоже не сгорела, потому что сказала правду. Так муж и жена всех перехитрили и остались невредимыми. Люди щедро одарили их, и они вернулись домой.
Խորամանկ գողերը
Աֆրիկական առակ
Մի օր ամուսինները, որոնք գողեր էին, գնացին անտառ։ Նրանք փնտրում էին, թե ի՞նչ գողանան։ Ամուսինն ասաց․
-Այսպես կանենք, ես կգողանամ այն, ինչ աճացնում են կանայք՝ մանիոկու, բանաներ, ինյամ բիբար իսկ դու՝ գոմի նախրիը, որին հետևում են տղամարդիկ։ Այդ դեպքում ոչ ոք չի կասկածի մեզ։
Կինը համաձայնեց։
Եվ ահա սկսեցին նրանք գողանալ ամեն օր։ Ոչ մի օր չէր անցնում առանց գողությունների։ Մարդիկ զարմացան։
-Այս ի՞նչ է, մեզ մոտ գողությունների են լինում, իսկ մենք չգիիտենք, թե ով է դա անում։ Մանիոկան անհետանում է, բանանը անհետանում է, միսնն էլ է անհետանում։
Ժողովուրդը սկսեց փնտրել գողերին, և, ի վերջո, անտառում հանդիպեցին ամուսիններին։
-Դուք ապրում եք այստեղ, անտառում, ոչ թե գյուղում, որտեղի՞ց ձեզ սնունդը, — հարցրեցին մարդիկ։
Նրանք տարան գողերին գյուղ, որպեսզի դատեն և սպանեն։ Իսկ այդ ժամանակ, մարդուն, ում կասկածում էին գողության մեջ, այրում էին խարույկի վրա։ Եթե նա մահանում էր, մարդիկ իմանում էին, որ հենց նա է եղել գողը։ Բայց ամուսինները շատ խորամանկ էին։
Ամուսինն ասաց․
-Ես խորամանկ մարդ եմ Նզեկին եմ, , վաղը կվերադառնամ տուն։
Իսկ կինը պատասախանեց․
-Ես, Նզեկիի Եկիլասն եմ, խորամանկի կինը, վաղը կվերադառնամ տուն։
Ահա ամուսիններին գցեցին խարույկի մեջ։
-Ես չեմ գողացել նախիրը գոմից, — բացականչեց ամուսինը և հուրը խնայեց նրան , քանի որ անասունը իսկականից նա չէր գողացել, այլ իր կինը։
Կինն էլ բացականչեց․
-Ես չեմ գողացել բանանները, մանիոկան ու ինյամը։
Եվ նա նույնպես չայրվեց, որովհետև ճիշտն ասաց։ Այդպիսով՝ ամուսինները բոլորին խորամակեցին և մնացին անվնաս։ Ժողովուրդը ճոխ նվերներ նվիրեցն նրանց, և նրանք վերադարձան տուն։
Источник: https://pritchi.in/afrikanskie-pritchi-page55.php
Սոնա Մեհրաբյան 