Մենք կուրսով կարդացինք Վիլյամ Սարոյանի «Դաշնամուր» պատմվածքը, և ես կուզենամ ասել իմ կարծիքը՝ այդ պատմվածքի հետ կապված։
Պատմվածքում կա երեք հերոս՝ Բենը, Էմման և վաճառողուհին։ Երբ Բենը ցույց է տալիս իր տաղանդը Էմմային, վերջինս զարմանում է Բենի՝ դաշնակահարին բնորոշ նուրբ մատներ ունենալու և Բենի տաղանդի վրա, որի մասին նա մինչ այդ պահը չգիտեր։ Բենը անընդհատ թերագնահատում է իր տաղանդը, և երբ գովում են նրան, որ նա դաշնամուր լավ է նվագում, միշտ ասում է, որ սա ի՞նչ նվագել է որ։ Բենը իր էությամբ համեստ էր և չէր մեծամտանում գովասանքներից։ Բենը երկակի էր վերբերվում իր ֆինանսական խնիրներին, քանի որ մտածում էր, որ մի կողմից լավ է, որ աղքատ է, այդ աղքատության շնորհիվ է դարձել այն մարդը, որ հիմա կա՝ խելացի, համեստ, շնորհալի, իսկ մյուս կողմից փող չունենալը ահավոր էր համարում, որովհետև երբ մարդը փող չունի, չունի նաև հնարավորություն՝ իրագործելու իր երազանքները։ Ճանաչելով Բենին այդ տեսանկյոնից՝ Էմման չի հիասթափվում նրանից, այլ ավելին՝ մտածում է, որ ուշ, թե շուտ Բենը դաշնամուր կունենա և անպայման կհասնի իր բոլոր երազանքներին իր հաստատակամությամբ։
Սոնա Մեհրաբյան 